Mikołaj Wleń

MAŁE MYŚLI NA NIEDZIELĘ 19.04.2020 r.

ŚWIĘTA W CZASIE EPIDEMII

W tym dziwnym czasie przezywania Świat Wielkiej nocy, czasie epidemii koronawirusa chciałbym Wam polecić do rozważenia homilie wygłoszoną przez arcybiskupa Jędraszewskiego. To bardzo dobra medytacja, dla tych, którzy wierzą i chcą w wierze Zmartwychwstania trwać i wzrastać.

Gdy Apostołowie Piotr i Jan biegli do pustego grobu Chrystusa, o którym powiedziała im Maria Magdalena, jeszcze nie wiedzieli, że tego poranka świat się radykalnie, raz na zawsze zmienił. Że dzięki Zmartwychwstaniu Chrystusa został odwrócony – jak pisał Karol Wojtyła w Rozważaniach o śmierci – „porządek mijania, gdyż przemija się od życia ku śmierci – takie jest doświadczenie i oczywistość taka”. Dlatego też nasze obecne życie – od chwili przyjęcia Chrztu świętego – jest, co prawda jeszcze „ukryte z Chrystusem w Bogu” (por. Kol 3, 3), ale przecież ostatecznie zmierza ku niebieskiej chwale.

„[…] I zajaśnieje ciemność

Światłem

przemienionym z martwych powstałego

Syna Człowieczego.

W ciszy wychodzi

z jaskini grobu

w jutrzenkę.

Leciutka mgła pokrywa ziemię

tuląc ją bieli przenikliwym blaskiem;

Zbawiciel

krokiem swym

obudzi pogrążoną w milczeniu

I spod jego świętych stóp

wyrosną kwiaty nigdy nie widziane

A szata jego ciszy dotykając

rozjaśnia mrok;

Z dłoni płynie

błogosławieństwa pełnia

na łąki i pola

Natura śpiewa

rozpromieniona pełnią łaski

Zmartwychwstałemu na chwałę,

gdy Ten w ciszy podąża do ludzi”.

Tak właśnie prawie sto lat temu, w 1924 roku, Edyta Stein w swym wierszu Wielkanocny poranek opisała Zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią.

W tym samym mniej więcej czasie, co Edyta Stein, żyła w Polsce Helena Kowalska –
św. siostra Faustyna. Ona także doświadczała Chrystusa, który ciszą swej łaski od tamtego wielkanocnego poranka nieustannie „podąża do ludzi”. W Wielkanoc 1937 roku, a przypadała ona na dzień 28 marca, zanotowała w swoim Dzienniczku: „W czasie rezurekcji ujrzałam Pana w piękności i blasku, i rzekł do mnie: «Córko Moja, pokój tobie». Pobłogosławił i znikł, a duszę moją napełniło wesele i radość nieopisana. Umocniło się serce moje do walki i cierpień” (1067). Następnej Wielkanocy, a była to jej ostatnia Wielkanoc na ziemi, 17 kwietnia 1938 roku, siostra Faustyna była już ciężko chora. Na jej prośbę, Chrystus dał jej jeszcze tyle sił, aby mogła wziąć udział w procesji rezurekcyjnej. „Kiedy ruszyła procesja, ujrzałam Jezusa w jasności większej niżeli blask słońca. Jezus spojrzał na mnie z miłością i rzekł: «Serce Mojego serca, napełnij się radością». W tej samej chwili duch mój zatopił się w Nim…” (…). W czasie Mszy Świętej dziękowałam Bogu, że raczył nas odkupić, i za ten największy dar, to jest, że raczył nam dać swoją miłość w Komunii Świętej, to jest samego siebie. W tym samym momencie zostałam pociągnięta w łono Trójcy Przenajświętszej i pogrążona zostałam w miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego. Te momenty trudno opisać” (1669-1670).

Drodzy Siostry i Bracia,

Przeżywamy szczególną Wielkanoc. Zdecydowana większość z nas nie może doświadczyć w sobie Chrystusa, który daje samego siebie w Komunii świętej. Pozostaje nam Komunia święta duchowa, a wraz z nią te dary, które wszystkim przynosi Zmartwychwstały Chrystus, ciszą swej łaski „podążając do ludzi” – dary pokoju, radości i miłości. I o te dary prośmy dla siebie nawzajem Miłosiernego Pana podczas tej świętej Eucharystii.

Wasz Przyjaciel